Schuldgevoel in Madrid.

Het is eind september en ik zit op een klein balkon in Madrid in het stralende zonnetje een tijdschrift te lezen. Van het ene op het andere moment voel ik mij heel erg schuldig. Ik ben ziek, opgebrand, kan niet werken en zit momenteel hier ontzettend te genieten.

We zijn een jaar niet samen op vakantie geweest en waren niet van plan om op huwelijksreis te gaan. Hij heeft het druk met zijn eigen bedrijf, ik ben druk met werken aan mezelf. Toch besloten we last minute een paar dagen weg te gaan en hebben we (lees: ik, duh) gekozen voor Madrid. Zo op het laatste moment iets boeken is niets voor mij, maar ik had het gevoel dat we dit allebei goed konden gebruiken. Na wat problemen op Schiphol (1 tip voor de pasgetrouwde vrouw: boek geen ticket op je getrouwde naam als je nog een oud paspoort hebt met je meisjesnaam…), kon de reis beginnen. Weg uit de vertrouwde omgeving waar mijn dagen snel voorbij gaan ondanks dat ik precies helemaal niks doe. Weg van de omgeving waar we beiden snel naar onze computer of grijpen om nog even wat werk te doen. Weg naar de zon!

Zoals iedere morgen, schreef ik in mijn Five Minute Journal 3 dingen op waar ik dankbaar voor ben. Eén van die dingen was dat ik dankbaar ben dat ik hier nu ben en dat ik daadwerkelijk geniet. Daarna heb ik mijzelf op het balkonnetje van 1 bij 1.5 gepositioneerd (wat er op de foto’s op de website uiteraard veel groter uitzag) en begon te lezen in een tijdschrift. Iets wat ik vroeger wel vaker deed, het lezen van redelijk simpel leesvoer, maar wat er de afgelopen jaren bij in was geslopen. Ik had continu het gevoel dat ik mijzelf moest ontwikkelen en ieder moment wat ik had nuttig moest benutten. Ineens veranderde het gevoel van dankbaarheid in een gevoel van schuld. Ik kan mijn werk momenteel niet uitoefenen en zit ziek thuis terwijl ik nu wel ontzettend aan het genieten ben.

Op dit soort momenten probeer ik het van mij af te schrijven. Niet met het idee dat ik dit aan iemand zou moeten laten lezen, maar om te relativeren.
Ik ben ziek doordat ik lange tijd, structureel, teveel van mijzelf heb gevraagd. Ik nam geen pauzes op werk, ontspande onvoldoende in het weekend, kon geen ‘nee’ zeggen en duidelijk geen prioriteiten stellen. Waar ik ook heel slecht in was, was het nemen van vakantie. Het feit dat ik samen woon met iemand die daar ook niet zo goed in is, draagt niet bepaald bij en resulteert in weinig momenten samen weg van huis. Terwijl ik dit schrijf, realiseer ik mij dat juist dit bijdraagt aan mijn herstel. Deze dankbaarheid en dit soort oplaadmomenten zijn noodzakelijk. Ik heb te lang gesnoept van mijn batterij, tot uiteindelijk ook mijn reserves op waren. Het belang van echt genieten en dingen doen die IK leuk vind, dringt ineens tot mij door. Heel gek, want dit is precies wat er al maanden tegen mij wordt gezegd en waar ik dan braaf instemmend op knik, maar ondertussen weinig mee doe. Ik denk dat je dingen soms echt moet voelen, wil je ze kunnen geloven.

Prioriteiten stellen en ‘nee’ zeggen, gaan mij steeds beter af. Deels omdat het mij vaak simpelweg gewoon niet lukt om ergens naartoe te gaan door vermoeidheid, angst of paniek. Desondanks blijf ik het moeilijk vinden om het schuldgevoel wat ik eraan over houd een plekje te geven. Hoe zeggen mensen ‘nee’ zonder zich schuldig te voelen? Hoe geniet je zonder schuldgevoel?

Drie tips die mij hebben geholpen om ‘nee’ te zeggen met ietsjepietsje minder schuldgevoel:

1. Gewoon doen. Je zal zien dat mensen vaak veel positiever reageren dan je van te voren verwacht. Experimenteer en kijk wat er gebeurt. Yolo.
2. Bedenk dat je het zegt omdat jij het nu nodig hebt. Door nu ‘nee’ te zeggen, kun je op een later moment ècht genieten.
3. ‘Nee’ is ook een antwoord. Punt.

En nu ga ik churros eten. Joe!