Loslaten, makkelijker gezegd dan gedaan.

Ken je dat gevoel? Dat je iets helemaal perfect wil doen, maar dat je dan juist steken laat vallen? Belangrijke steken.

Voor deze burn-out had ik mijzelf omschreven als een precieze werker met veel geduld en die alles tot op de bodem uitzoekt. Op het moment dat ik dit schrijf is daar weinig van over. Van de kleinste dingen of veranderingen raak ik volkomen in paniek. En dan bedoel ik echte paniek, inclusief hyperventilatie, huilbuien (met snot) en vooral een enorme boosheid. Hoe heb ik nu zo stom kunnen zijn? Zie je nu wel, ik kan dit niet meer. Hoewel je omgeving blijft zeggen dat ‘iedereen fouten maakt’ en ‘alles goed komt’ kun je jezelf alleen meer afvragen of je ooit beter wordt.
Het lege gevoel in mijn hoofd als ik iets lees of ergens een beslissing over moet nemen is lastig te beschrijven. Ik weet ook niet goed of het echt een leeg gevoel is of dat de paniek zodanig de overhand neemt dat er kortsluiting ontstaat. Het voelt alsof mijn hoofd het niet meer doet en dat maakt mij angstig. Simpele dingen onthouden lukt niet en keuzes maken zijn al helemaal een drama. In plaats van dat ik dit probeer los te laten om mijn brein, die ik maanden lang heb overbelast, een break te gunnen, word ik alleen maar bozer op mijzelf. Wat weer leidt tot piekeren. Voelen jullie ook een vicieuze cirkel aankomen? Het meest fascinerende vind ik nog wel dat mijn lichaam mij dan letterlijk on hold zet met een onbeschrijfelijke vermoeidheid tot gevolg.

Ik weet dondersgoed dat ik mijn herstel aan het tegenwerken ben door nog teveel van mezelf te ‘moeten’. Vooral het zo graag beter willen worden en van mijzelf ‘moeten’ werken aan mijn herstel heeft geresulteerd in een oneindige hoeveelheid zelfhulpboeken over dit onderwerp op mijn e-reader, podcasts in mijn Spotify lijst en geforceerde meditatiesessies om meer tot mijzelf te komen. Ik kan je vertellen dat dit allemaal geen ene reet helpt als je niet helder na kunt denken. Ik moet rust houden en dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Wie mij een beetje kent, weet dat ik daar altijd al veel moeite mee heb en uiteraard is dat de reden dat ik in deze situatie beland ben (duuh). Rust houden en dingen loslaten, twee dingen die zo makkelijk uit de monden van therapeuten komen maar die zo ontzettend moeilijk zijn als je niet weet waar je moet beginnen. Handboeken en stappenplannen voor het herstellen van een burn-out zijn er, geloof me ik heb mij erin verdiept de afgelopen maanden, maar wie kan mij nu echt uitleggen hoe je dingen loslaat?

Er bestaat geen aan- en uitknop voor je brein, maar ik heb toch geprobeerd te zoeken naar dingen die mij helpen om niet in een piekerstorm te belanden. Hieronder 3 tips:

1. Maak een lijst van dingen waar je echt oprecht ontspannen en blij van wordt. Mocht je dit moeilijk vinden, ga dan terug naar je kindertijd. Wat deed je als kind het liefste? Op mijn lijstje staan in ieder geval: dansen, lezen, muziek luisteren en…jawel (mandala’s) kleuren!
2. Probeer bewuster te genieten. Het klinkt wellicht heel zweverig, maar leef meer in het NU. Ga de natuur in, eet bewust, neem een koude douche (geloof me, dan kun je even nergens anders aan denken dan aan je lichaam) en vertraag je handelingen. Bedenk dat alles waar je over piekert, iets is wat óf in het verleden heeft plaatsgevonden óf in de toekomst nog moet gebeuren. Hoe dan ook dingen waar je NU niets aan kunt veranderen. Leestip: The Power of Now van Eckhart Tolle, behoorlijk zweverig maar de moeite waard!
3. Accepteer je off-days. Je hebt nu eenmaal weleens een dag waarop je je k*t voelt en wanneer ik wanhopig probeer alles een positieve wending te geven of mijn tranen in te houden, werkt het alleen maar averechts. Spreek met jezelf af dat je op deze dag even niets moet en dat je morgen weer met een frisse blik opstaat. Je zal zien dat als je jezelf dit even gunt, het makkelijker is om hier zelf ook weer uit te komen ;).

Wat doe jij als je jezelf betrapt op piekeren? En hoe laat jij dingen los? Laat het weten in de reacties!