Ik ben inmiddels gedoucht en we zijn met z’n drieën verhuisd naar een kraamkamer omdat we een nachtje moeten blijven ter observatie in verband met langdurig gebroken vliezen zonder weeën. Na wat gegeten te hebben besluiten we, op aanraden van de verpleegkundige, om te gaan slapen. Iedere 3 uur zullen zij de controles bij Laila komen doen en mij helpen met de borstvoeding. Mijn man wenst mij welterusten en duikt het ‘oh zo comfortabele’ logeerbed in. Nog geen 3 minuten later hoor ik luid gesnurk van zijn kant en concludeer ik dat hij in een diepe, welverdiende slaap is gevallen. Ik kijk naar rechts en zie mijn pasgeboren dochter naast mij in het wiegje liggen.
Holy shit, ik ben net moeder geworden en dit kleine wezentje is gewoon van mij.
Ik kijk op de klok en zie tot mijn grote
schrik dat ik nog maar 1 uur en een kwartier heb om te slapen voor de volgende
voeding. Hoe dan?! Ik zit nog vol adrenaline van de bevalling. En bovendien,
wie let er op of ze wel blijft ademen? Wat nou als ik in zo’n diepe slaap val
dat ik niet wakker word om haar te voeden? Inmiddels weet ik dat je het huiltje
van een hongerige baby absoluut niet kan missen; op zich wel schattig dat ik
dat toen dacht.
Ondanks dat ik bijna 48 uur wakker ben, stuiter ik van de adrenaline. Ik heb die
bevalling gerockt en ben moeder geworden van het allermooiste meisje van de
wereld. Slapen? Dat kan altijd nog.
Van de eerste uren thuis kan ik mij nauwelijks iets herinneren. Wel had ik mijn
koffer al uitgepakt en stond de was aan toen de kraamhulp kwam. Mijn man zat ondertussen
stil en gelukzalig naar onze dochter te staren. Nadat de kraamhulp weg was,
realiseerde ik mij ineens dat we vanaf nu alleen waren met een pasgeboren baby.
Een baby, volledig afhankelijk van ons.
Tijdens mijn zwangerschap ergerde ik mij aan mensen die zeiden dat ik nog maar even
goed van mijn slaap moest genieten nu het nog kon. Pas tijdens die eerste nachten
na de geboorte snapte ik wat hiermee werd bedoeld. Iedere 3 uur verschonen,
temperaturen en voeden on repeat. Wie heeft dit in hemelsnaam verzonnen? Moet
je eerst die bevalling zien te overleven, begint er daarna één of andere zieke
ontgroening. Daar zat ik dan rechtop in bed, niet wetende welke dag het was, of
het dag of nacht was en met welke borst ik 3 uur geleden was begonnen met
voeden. Maar wat was ik verliefd. Hoewel ik mij die eerste dagen wel vaak
afvroeg hoe de wereld zo dichtbevolkt kan zijn, kon niets mij van die ontzettend
mooie roze wolk afgooien.
Na de eerste week begon ik steeds meer routine te krijgen en, geloof het of
niet, te wennen aan de gebroken nachten. Om mijzelf zoveel mogelijk tijd met
Laila te gunnen, heb ik het heel bewust rustig aan gedaan met kraambezoek. Deze
periode krijg ik met haar ooit meer terug en ik wil optimaal kunnen genieten.
Check ik, nu bijna 9 weken na de bevalling, nog steeds regelmatig of ze wel
ademt? Jup. Voel ik mij soms onzeker of ik alles wel goed doe? Jup. Zit ik nog
steeds het merendeel van de tijd op een roze wolk? Ja!
Maar is het erg om ook weleens een off-dag te hebben? Absoluut niet.
