Opgebrand.

Daar sta je dan. In de rij voor paspoortcontrole op Schiphol na een 3 daagse werk trip naar Mumbai, India. Mijn oren suizen, het lijkt alsof ik alles door een tunnel bekijk met zwarte randen rondom mijn gezichtsveld. Een hoge hartslag, snelle ademhaling en trillende ledematen. Wat doe ik hier? Hoe moet ik ook alweer lopen? Heb ik mijn koffer wel? Hoe kom ik weer thuis? Vragen waarvan de antwoorden zo vanzelfsprekend lijken dat ze niet eens gesteld hoeven worden (ik heb mijn koffer in mijn hand), maar waarvan ik op dat moment gewoonweg geen weet heb. Heb ik een paniekaanval? Of ben ik gewoon nog steeds ziek, net als voordat ik naar India vertrok? Ergens in mijn achterhoofd weet ik dat dit moment er al maanden aan zit te komen.

Ik kan niet meer, ik ben op.

Terwijl ik nog steeds in de eindeloze rij op Schiphol sta, bel ik mijn huisarts waar ik tot nu toe nog nooit naartoe ben geweest. Het enige wat ik kan uitbrengen tegen de doktersassistente is dat het absoluut niet goed met me gaat en dat ik hulp nodig heb. Ik denk dat ze aan mijn stem hoorde dat hier niets van gelogen was en ze stelde voor om vanmiddag al langs te komen bij één van de aanwezige artsen. Vanaf dat moment totdat ik bij de huisarts was, kan ik mij weinig tot niets herinneren. Ik heb een taxi naar huis genomen, heb ongetwijfeld mijn koffer uitgeruimd en een was aangezet, mijzelf kennende, maar ik kan het niet meer voor me halen. Volgens mij heb ik ook nog mijn moeder gebeld, maar het kan ook zijn dat ik me dat inbeeld. Eenmaal aangekomen bij de huisarts begon ik met het vertellen van mijn lichamelijke klachten. Ik was de laatste maanden veel ziek en ook nu, al voor mijn vertrek naar India, voelde ik me grieperig en had ik een nare hoest. Hoewel ik ergens diep van binnen wist dat het niet verstandig was om te gaan reizen, ging ik toch. Alles was al geregeld, betaald en ik moest een presentatie houden. Ik kon die mensen toch niet teleurstellen? Gewoon even doorzetten en hierna zou ik het wat rustiger aan gaan doen. Al die korte werk tripjes naar Kopenhagen, Hawaii, Amerika en India binnen een paar maanden waren misschien ook wat veel naast mijn nieuwe baan, maar als anderen dit aan kunnen dan kan ik dat toch zeker ook? Dat ik daarnaast nog mijn proefschrift aan het afmaken was, in opleiding was tot klinisch farmacoloog, aan het werk was als medisch adviseur bij een bedrijf en er een bruiloft op de planning stond was alleen maar leuk. Net zoals het specialisme waar ik in september mee zal starten en waarvan ik al jarenlang droom. Ik heb het druk, maar ik mag niet klagen! Wat nu alleen tegen zit, is dat mijn lichaam niet meewerkt. Middenin mijn geratel, onderbrak de huisarts in opleiding mij en vroeg of het niet gewoon allemaal teveel was geworden? Ik barstte in tranen uit. Was het mij teveel geworden? Ik kan altijd alles aan. Ik houd ervan om het druk te hebben en ik heb het altijd druk, waarom gebeurt mij dit nu, op dit moment? Na een uitgebreid gesprek waarin ze mij adviseerde om voorlopig ‘even’ niet te gaan werken, belde ze haar supervisor. ‘Ik heb hier tegenover mij een jonge vrouw met een burn-out…’. EEN WAT?! Ik kan mij niet eens meer herinneren wat ze verder aan die man vroeg. Het enige wat door dreunde in mijn hoofd was het woord burn-out. Gadver, wat had ik een hekel aan dat woord. Een burn-out, dat is voor zwakkelingen, voor mensen die hun grenzen niet kennen en geen ‘nee’ kunnen zeggen. Die denken dat ze het druk hebben en dan dus liever een tijd niet werken. Ik, een burn-out? Nee, ik ben gewoon aan vakantie toe.

Inmiddels zit ik nu vanaf 3 juni ziek thuis. Met een echte, daverende burn-out. Het voelt nog steeds raar om dit zo uit te spreken maar aangezien ik meer dan een jaar geprobeerd heb alles mooier te maken dan het is, ben ik daar maar mee gestopt. Het woord burn-out heeft naar mijn mening een wat negatief karakter. Misschien wel doordat het momenteel zo vaak wordt gebruikt in de media en het lijkt alsof dit labeltje bij iedere iets overwerkte millennial wordt opgeplakt. Vooral in de eerste weken schaamde ik mij dan ook om het mijn omgeving te vertellen. Ik had het idee dat ik mijn vrienden, familie en collega’s teleur zou stellen als ze zagen dat ik niet alle ballen hoog had kunnen houden. Van jongs af aan word ik altijd al geprezen om mijn doorzettingsvermogen, ambitie en discipline. Naast dat ik de perfecte arts wil zijn voor mijn patiënten, wil ik ook de beste dochter, vriendin, zus, nicht en collega zijn. En die dan ook nog eens perfect is in het uitoefenen van sport, hobby’s, het schoon houden van haar huis en dat allemaal met een perfect lichaam wat gezond is en genoeg slaapt krijgt. Right…Dat perfectionisme mij heeft gebracht waar ik nu ben, pleit voor het feit dat ik deze karaktereigenschap zeker niet moet laten varen. Dat het mijn allergrootste valkuil is, heb ik nu op een keiharde manier ondervonden.

Het moment van mijn burn-out kwam voor mij van het één op het andere moment. Mijn vriend, die mij van dichtbij heeft zien afglijden, vertelde mij later dat hij zich al maanden zorgen maakte. Hoewel hij dit ook naar mij heeft uitgesproken, geloofde ik hem niet en ging ik gewoon verder waar ik mee bezig was. De eerste weken thuis bestonden uit mezelf afzonderen, slapen en huilen, heel veel huilen. Ik durfde met niemand uit mijn omgeving contact op te nemen omdat ik nog niet klaar was om te delen wat er met mij aan de hand was. Het eerste wat mensen vrijwel altijd vragen als ik ze zie, is hoe het op mijn werk is. Moest ik dan zeggen dat ik ziek thuis zit? Ik schaamde me zo dat ik pas na ongeveer 3 á 4 weken mijn vrienden en familie heb ingelicht over wat er aan de hand was.

Na die eerste weken borrelde er een ontzettende onrust in mij op, want hoe kon ik het snelste beter worden? Ik had een deadline om mijn proefschrift in te leveren, moest mijn stages voor de opleiding nog afmaken en in september start ik als arts-assistent met de specialisatie. Ohja, en ik ga nog trouwen in september! Ik kan toch niet thuis zitten en rust blijven houden? De onrust en het feit dat ik nog steeds niet accepteerde wat er aan de hand was zorgde ervoor dat ik niet beter werd en dat het eigenlijk alleen maar slechter met mij ging. Ik werd somber en zag het gewoonweg niet meer zitten. Dat ik door de bedrijfsarts volledig arbeidsongeschikt was verklaard, sloeg bij mij in als een bom. Ongeveer 3 weken geleden heb ik de stap genomen om met iemand te gaan praten en jeetje wat lucht dat op! Ik ben niet gek geworden. Ik ben niet zwak. Ik ben niet minder sterk dan ik was. Ik had veel te veel ballen om hoog te houden. Leren ‘nee’ zeggen, mijn grenzen aanvoelen en aangeven zijn de focuspunten voor de nabije toekomst. Of ik het ga redden om mijn proefschrift op tijd en zo compleet mogelijk in te leveren? Ik doe mijn best. Of ik het aan kan om in september fulltime aan de specialisatie te beginnen? Ik zal mijn best doen. Of ik ooit nog mijzelf zo zal wegcijferen met de illusie perfect te kunnen zijn? Never nooit meer.

Het zo openbaar maken van mijn gevoelens en verhaal is iets wat totaal (nog) niet bij mij past, maar aangezien ik mijn comfort zone toch al verlaten heb, waag ik het erop. Ik weet dat er een taboe bestaat op het overwerkt zijn of zelfs het hebben van een burn-out in de wereld van de high achievers en dat is de reden waarom ik mijn verhaal deel. Blijf niet lopen met klachten waarvan je zelf dondersgoed weet dat ze schadelijk voor je zijn en zet jezelf op nummer 1. Ik ben er van overtuigd dat ik hier sterker uit kom dan ik al was en mijn ambities zijn niet minder geworden, in tegendeel. Het verschil is alleen dat ik mij ben gaan beseffen dat 1) ik niet perfect ben (duuh), 2) er meer is dan alleen maar werk en presteren en 3) ik dankbaar mag zijn voor alles wat lukt en mislukt.

Zorgzaam blijf ik, maar ik zorg voortaan eerst goed voor mezelf, zodat ik het beste voor mijn omgeving en patiënten kan zorgen.