Terwijl ik op straat momenteel het liefste 3 meter
afstand houd en lichtelijk panisch word wanneer iemand over mij heen gebogen
iets uit de schappen in de supermarkt pakt, belemmert die 1,5 meter mij zodra
ik de kamer van een patiënt binnen stap.
Op een COVID-19 afdeling ben je als arts en verpleegkundige
beschermd, inclusief jas, handschoenen, mondkapje en spatbril. Tijdens het verstrekken
van reguliere zorg valt deze bescherming weg.
Ik heb op social media al meerdere filmpjes voorbij zien
komen van horeca medewerkers die op hilarische wijze demonstreren dat een
anderhalve meter-samenleving in hun sector niet te realiseren is, maar hoe pas
je dit toe in de niet-COVID zorg? Een gesprek voeren op 1,5 meter aan het
uiteinde van het bed is nog mogelijk, maar lichamelijk onderzoek op die afstand…I
don’t think so.
Natuurlijk blijf je als arts je gezonde verstand gebruiken,
maar in sommige situaties wordt het je toch wel verdomd moeilijk gemaakt.
Vertel op 1,5 meter afstand maar eens dat iemand kanker heeft
met een zeer beperkte levensverwachting. En dat zonder even een hand op de hand
van die patiënt te leggen of op zijn of haar schouder om te laten blijken dat
de emoties er mogen zijn en dat je ze begrijpt.
Of wanneer je jouw 83-jarige patiënt huilend op het randje
van haar bed aantreft, een kwartier voordat ze opgehaald wordt om naar een
verpleeghuis overgebracht te worden in plaats van naar haar vertrouwde
thuisomgeving omdat deze niet meer veilig voor haar is? Terwijl ze snikkend
vertelt bang te zijn daar eenzaam te worden omdat ze daar haar zussen voorlopig
niet kan ontvangen die altijd naast haar hebben gewoond.
Voor dit soort gevallen kan die hand op de schouder of even naast iemand komen zitten op bed een verschil maken. Een blijk van betrokkenheid verpakt in een klein gebaar in plaats van in woorden.
Ik zeg hiermee absoluut niet dat ik al mijn patiënten knuffel en ik behoud zeker professionele afstand, maar die manier van toenadering past bij mij als dokter en als persoon.
De één noemt het menselijk, de ander wellicht té betrokken, maar nee ik ben geen anderhalve meter-dokter. Ik weet dat dit tijdelijk is. Dat we dit doen voor de collectieve, maar ook zeker voor onze individuele gezondheid. Maar lieve mensen, wat kan ik niet wachten tot die hand op de schouder niet meer voelt alsof ik stiekem iets illegaals heb gedaan.
