dokterinbalans

Samen met twee co-assistenten loop ik na een slecht nieuwsgesprek terug naar de artsenkamer. De stilte wordt doorbroken door de opmerking dat ze het beiden mooi vinden dat ik de patiënt durf aan te raken tijdens het gesprek. Een hand durf te pakken, even een aanraking op de schouder om medeleven te tonen. Het wordt

Ik kan mij het moment nog precies herinneren. Samen met mijn moeder bij mijn middelbare school mentor op de kamer. We waren uitgenodigd omdat ik vanaf 4 VWO van het halen van hoge cijfers, ineens naar het halen van onvoldoendes ging en dan alleen voor de exacte vakken zoals wiskunde, scheikunde en natuurkunde. Het gesprek

Ik ben inmiddels gedoucht en we zijn met z’n drieën verhuisd naar een kraamkamer omdat we een nachtje moeten blijven ter observatie in verband met langdurig gebroken vliezen zonder weeën. Na wat gegeten te hebben besluiten we, op aanraden van de verpleegkundige, om te gaan slapen. Iedere 3 uur zullen zij de controles bij Laila

Het begint al tijdens je co-schappen. Twee jaar lang minimaal 40 uur per week werken, zonder hiervoor betaald te worden. Toen ik hier ooit wat over probeerde te zeggen, kreeg ik als antwoord dat ik dankbaar moest zijn dat ik Geneeskunde kon studeren en dat ik betaald werd in kennis en kunde. Ik legde mij

De meeste mensen herkennen dit wel. Zo vlak voor je vakantie het gevoel hebben op je tandvlees te lopen. Deadlines, to do’s om alles netjes achter te laten en het gevoel tijd te kort te komen. Je komt iedere dag gesloopt thuis, hebt last van een hoge ademhaling, wellicht zelfs wat hartkloppingen en slaapt slecht

Zondagmiddag kom je lopend binnen op de spoedeisende hulp. Al een aantal dagen voel je je niet lekker en ben je toenemend benauwd. Via de GGD ben je positief getest op COVID-19, net zoals meerdere mensen in je omgeving. Vanuit de Intensive Care beoordeel ik of je ‘slecht genoeg’ bent om op de IC opgenomen

Niet om te doen alsof ik een invloedrijke blogger ben (‘na de vele reacties op mijn tas hierbij de link en een kortingscode’), maar ik krijg momenteel vaak de vraag wanneer er weer een nieuwe blog verschijnt. Ik ben niet gestopt met schrijven, maar op dit moment vind ik het lastig om geïnspireerd te raken.

Terwijl ik op straat momenteel het liefste 3 meter afstand houd en lichtelijk panisch word wanneer iemand over mij heen gebogen iets uit de schappen in de supermarkt pakt, belemmert die 1,5 meter mij zodra ik de kamer van een patiënt binnen stap. Op een COVID-19 afdeling ben je als arts en verpleegkundige beschermd, inclusief