Niet om te doen alsof ik een invloedrijke
blogger ben (‘na de vele reacties op mijn tas hierbij de link en een
kortingscode’), maar ik krijg momenteel vaak de vraag wanneer er weer een
nieuwe blog verschijnt.
Ik ben niet gestopt met schrijven, maar op dit moment vind ik het lastig om
geïnspireerd te raken. Het lijkt net alsof alles om COVID-19 draait. Ergens
logisch, want het is een naar virus en iedere collega die met deze patiënten
populatie heeft gewerkt weet hoe ernstig het beloop kan zijn, maar nu lijkt het
net alsof er niets anders meer bestaat.
Waar de koetjes en kalfjes gesprekken bij de kapper vroeger over het
weerbericht gingen, lijkt alles nu te draaien om het Corona virus. Je geliefden
knuffelen voelt nu als het geven van een doodvonnis en wanneer je kucht in de
supermarkt kijkt men je aan alsof je een bomgordel bij je draagt.
Je kunt geloven wat je wil, maar het virus bestaat, punt.
Bij voorheen gezonde, jonge mensen kan het verlopen als een flinke griep, maar
als je eraan overlijdt is het een uitputtende, eenzame dood.
In plaats van te blijven nadenken over het nut en doel van maatregelen om
verspreiding te voorkomen, leidt letterlijk alles tot verzet en geklaag. Verzet
van mensen die 1,5 meter afstand en mondkapjesplicht onzin vinden en geklaag
van mensen die zich er wel aan proberen te houden maar het allemaal maar onhandig
vinden. ‘Een mondkapje is te warm en geeft een benauwd gevoel.’ ‘Afstand houden
maakt mij ongelukkig, want ik ben een persoon die van knuffelen houdt.’
Waar ik aan het begin van de piek de illusie
had dat deze pandemie zou zorgen voor saamhorigheid en wederzijds respect, is
de samenleving nu verdeeld in twee kampen: de believers en non-believers. De
enige gemeenschappelijke factor lijkt angst. De angst om besmet te raken, de
angst dat ‘het’ nooit meer normaal wordt of de angst voor samenzwering vanuit
de overheid en andere instanties.
Geen enkel gesprek lijkt meer te kunnen worden gevoerd zonder dat COVID-19 om
de hoek komt kijken. Hoewel ook ik erg verlang naar ‘normaal’ in plaats van het
nieuwe normaal en ook ik over bepaalde maatregelen mijn twijfels heb, verlang
ik vooral naar een samenleving waarin iedereen wat liever is naar elkaar. Naar
een samenleving waarin men logisch blijft nadenken en niet klakkeloos doet wat
een ander doet.
Niet iedere patiënt met koorts heeft het
Corona virus en de meeste besmettingen vinden niet buiten, in een winkelstraat
plaats. Laten we vooral goed blijven nadenken en respect naar elkaar blijven
houden. Klaag wat minder en denk aan je medemens. Aan die 80 jarige vrouw die
haar kinderen en kleinkinderen niet ziet omdat zij bang zijn haar ziek te
maken. Aan de zelfstandig ondernemer die zijn zaak niet meer draaiende kan
houden door deze pandemie. Of de oncologische patiënt die zijn laatste adem uit
blaast in het bijzijn van slechts 1 van de 3 kinderen omdat het maximaal aantal
bezoekers anders wordt overschreden.
Niet alles draait om COVID-19.
