Dienst tijdens het eerste trimester.

De titel doet het al vermoeden, maar inderdaad: ik ben in verwachting! Mijn vorige blog is alweer van een tijd geleden en dat komt voornamelijk doordat ik even geen inspiratie had om te schrijven. Het voelde de afgelopen maanden tijdens deze pandemie vaak alsof ik in twee verschillende werelden leefde. Op mijn werk zag ik de vreselijke gevolgen van COVID-19 en in mijn privé leven zag ik, voornamelijk online, vaak de reacties van mensen die de maatregelen overdreven vonden en de ernst van de situatie niet in zagen. De onmacht die ik voelde, in combinatie met een snufje hormonen, zorgde voor een kort lontje met betrekking tot dit onderwerp.

Maar hoe dan ook, de show must go on. Ook wanneer je net zwanger bent, je overvallen wordt door next level vermoeidheid en je eigenlijk ieder uur iets moet eten om te voorkomen dat je de hele spoedeisende hulp onderkotst. Dat laatste is nog best een uitdaging aangezien het vaak al lastig is om tijdens zo’n dienst überhaupt je meegenomen avondmaaltijd te nuttigen. Voeg hier nog een beetje melaena, ischemische diarree (google maar) of braaksel aan toe en je hebt het gevoel dat je continu je eigen maaginhoud aan het wegslikken bent.

Afijn. Ik was 9 weken zwanger toen ik een blok van twee weken avonddienst in ging. Juist de periode waarin je je het belabberdste voelt en niemand nog van je zwangerschap af weet.
En oh my gosh…wat was het druk. Het was de periode waarin werd aangekondigd dat er over twee weken versoepelingen aan zouden komen en ik mij op dat moment absoluut niet voor kon stellen dat dit door zou gaan.
De ene na de andere COVID patiënt werd binnengebracht op de acute kamer (extra detail voor de non-believers: waarvan niemand gevaccineerd) en de meesten moesten worden overgeplaatst naar andere ziekenhuizen wegens plaatsgebrek in die van ons. Ik weet nog dat ik bij iedere acute situatie voornamelijk bang was dat ik teveel adrenaline aan zou maken waardoor ik een miskraam zou krijgen. Als dokter zijnde wist ik dat deze gedachte niet reëel was, maar als vrouw voelde het totaal anders. Eten deed ik voornamelijk achter de computer (what’s new) en de diensten vlogen voorbij. Om de nachtdienst te ontzien, bleef ik vaak langer om toch nog een paar patiënten te zien voordat ik naar huis ging. Na die twee weken was ik he-le-maal kapot en had ik het liefste vakantie opgenomen.

Nu is er zo’n gezegde dat je in het vliegtuig eerst je eigen zuurstofmasker op moet doen, voordat je de ander kunt helpen. Iets wat je wel degelijk weet, maar wat tijdens zo’n drukke dienst naar de achtergrond verdwijnt. En hoewel mijn eigen gezondheid om dit moment op nummer 1 staat, blijf je je als arts toch verantwoordelijk voelen om de best mogelijke zorg te leveren. En hoe goed je je best ook doet, toch heb je altijd mensen ertussen zitten die vinden dat ze te lang moeten wachten of om een andere reden ontevreden zijn. Dit weegt voor mij persoonlijk gelukkig niet op tegen alle lieve reacties. Want ook al heeft het Nederlandse volk maar 3 minuten geklapt voor de zorg, de dankbaarheid van individuele patiënten en familieleden is de reden waarom ik mijzelf soms op nummer 2 zet.